Za to, że chciał Pan opowiedzieć o sobie. Pokazać innym jak żyć.
To była ważna, ale trudna lekcja - zwłaszcza kiedy rozmawialiśmy o tym co nieuniknione:
„Ludzie w Polsce wstydzą się chorób?
Tak. Proszę sobie przypomnieć, jak długo niepełnosprawni wstydzili się wyjść na ulice. Oni się jednak przełamali. Pacjenci onkologiczni wstydzą się swojej choroby chyba do dzisiaj. Uważam to za wielki błąd, nieporozumienie. Przecież np. choroby serca nikt nie wstydzi.
Może dlatego, że mniej ją widać.
Ale jest równie nieprzyjemna i ciężka. Raka trzeba traktować normalnie. To po prostu choroba i się z nią walczy. Tylko od charakteru zależy, jak człowiek do tego podchodzi - czy jest przerażony, czy potrafi ją zaakceptować. Ja nie jestem przerażony, jak widać.
To optymizm?
Nie, to nie ma nic wspólnego z optymizmem.
Mam swoją teorię: pan profesor jest po prostu królem życia. I takim ludziom łatwiej jest przyjmować to, co daje los.
[śmiech] Też tak uważam. Po prostu zdaje sobie sprawę z tego, że ma ludzi nieśmiertelnych. Wszyscy bez wyjątku muszą kiedyś umrzeć.
Panie profesorze, czym jest dla pana śmierć?
Snem. Tyle, że wiecznym.
Kiedy człowiek umiera?
Gdy zanika świadomość, a więc - gdy przestaje funkcjonować mózg.
Boi się pan śmierci?
Nie.
Dlaczego?
Mogę umrzeć w każdej chwili i nie stanowi to dla mnie żadnego problemu. Nie ma mnie w tej chwili na moich ukochanych wyspach Zielonego Przylądka, bo rozmawiamy tu, w Warszawie. Nie ma mnie też nad Bugiem. I gdybym umarł, po prostu nie byłoby mnie tutaj, w tym miejscu. Poza tym nic nie zmieniłoby się na świecie.
Świat stanie się uboższy o jednego człowieka.
Tyle, że w żaden sposób nie zmieni to świata.”
Z tym ostatnim zdaniem Panie Profesorze nigdy nie mogłem się zgodzić. W niedzielę na świecie zabrakło Człowieka o wielkim sercu. Człowieka, który żył po to, aby pomagać innym. Tej pustki nie uda się wypełnić. Zostały tylko wskazówki udzielone uczniom, prace Fundacji i serca, które biją dzięki Panu. To dużo, ale bez Pana tak mało.
W piątek zaniosłem Panu z drukarni gotową książkę. Usłyszałem, że Pana stan jest zły. Ale wszyscy mieliśmy nadzieję, że znowu nadejdzie poprawa. Że znowu pokona Pan chorobę. Przecież tyle razy udawało się.
Po raz pierwszy brakuje mi słów żeby wyrazić co czuję.
Żałuje, że już nie wypijemy kolejne kawy podanej przez Panią Monikę w Sejmie. Żałuję, że nie skończymy niektórych dyskusji. Żałuję, ze nie zobaczę już Pana uśmiechu kiedy spotykaliśmy się w kuluarach, po prawej stronie sali plenarnej. Brakuje Pana na świecie.
Cytat pochodzi z naszej rozmowy z Profesorem – książki: Zbigniew Religa człowiek z sercem w dłoni.
